ingrid vervolg

Vervolg ingrid , zks

S morgens fiets ik 10 min langs de rivier richting ziekenhuis. De fietsen zijn wat gammel en met een beetje geluk werken de remmen. Zo niet, dan moet ik tijdig afremmen met mijn voeten, gelukkig zijn de fietsjes klein en kan ik bij de grond. Onderweg kom ik veel kinderen tegen en zij begroeten je met een lach en een opgewekt 'hello'.

Soms kom ik een paar monniken tegen die langs de rivier het gedoneerde voedsel eten.. Dit zijn toch enorm rijke momenten!

De overdracht begint om 7.30 en iedereen tekent op een aanwezigheidslijst. Soms is het zoontje van een van de artsen aanwezig, Hij is weduwe en de rest van zijn kinderen studeren en kunnen niet oppassen. Het is trouwens heel normaal hier om je kind mee naar het werk te nemen. Er is altijd wel iemand die op je baby/kind let en de kleintjes vinden altijd wel een plekje voor een powernap.

Na de overdracht gaan de artsen visite lopen, soms gaan ze eerst nog ontbijten.

Trots vertelt de directeur dat ze een bibliotheek hebben waar ik gebruik van kan maken. De bibliotheek bestaat uit een soort kabinetkast waarin veel gedoneerde boeken staan.

Het ziekenhuis heeft een kook en wasplaats voor de familie en overal hangen dan ook kookluchtjes en sarongs of gewassen operatiekleding te drogen. Voor de hele arme patienten wordt gekookt. Deze arme doelgroep zijn in het bezit van een speciaal soort kaart die recht geeft op gratis zorg en eten.

In hetziekenhuis is de privacy ver te zoeken, mannen en vrouwen liggen door elkaar heen op een zaal van 10 bedden zonder gordijnen of schermen ertussen. Als er een bed leeg is, ligt daar vaak een partner of zoon/dochter te slapen. De kinderen zorgen ooverigens onwijs goed voor hun ouders. Opvallend vind ik wel dat de kinderen hier niet mopperen of zeuren, maar rustig spelen, wachten op eten of de ouders helpen

Het family-care- center lijkt hier wel te zijn uitgevonden!

Er is een emergency afdeling, 1 operatiekamer met een 'recovery', algemene afdeling , een tbc kliniek, kinderafdeling, een HIV poli en een kraamafdeling . Dan vergeet ik nog een beetje wonderlijke afdeling namelijk de zogenaamde 'wounddressing'

Iedere ochtend zitten hier de patienten uit het zks te wachten op de wondverzorging door de verpleegkundigen. Ook hier heb ik geassisteerd. Alle wonden worden op 1 manier verzorgd dus moeilijk is het niet. Schoonmaken met betadine en afdekken met een stevig soort fixomul. Het verband plakt stevig en dat moet ook wel , anders zweet je het er zo af. De eerste dagen na de operatie wordt er stevig met een opgerold gaasje hard over de wond geduwd om zo het eventuele wondvocht, bloed of pus eruit te duwen. Een tamelijk pijnlijke aangelegenheid!

Verdoven bij het hechten gebeurt niet en mijn hart brak dan ook toen er bij een jongen van een jaar of 10 gehecht moest worden. Gelukkig maar 3 hechtingen, maar wel door een verpleegkundige die het nog moest leren, dus echt soepel ging dit niet

TBC komt hier veel voor en ik moest dus best even slikken toen ik een forse wond van ongeveer 10 cm doorsnede op de rug aan het verzorgen was en er terloops werd meegedeeld dat hier een cyste was verwijderd ws ten gevolge van Tbc.

Op de algemene afdeling liggen veel patienten met een gastritis, pneumonie of een hernia.

Ik zie nergens een po of urinaal, maar tijdens mijn verblijf kom ik erachter dat de patienten plassen en spugen in zelfmeegebrachte bakjes/emmertjes. Een spoelkeuken heb ik dan ook niet gezien. Een keer zag ik een jonge vrouw op de kraamafdeling gehurkt zitten en ik dacht dat ze misschien weeën had want ze keek beetje moeilijk. Toen ze opstond bleek ze geplast te hebben op potje. Omdat dit allemaal onder 'dekking' van de sarong gaat, had ik het niet door

Verder vroeg ik me af hoe ze iemand helpen met plassen als je niet uit bed kunt oid. Ook dit antwoord kreeg ik tijdens de artsenronde. Je plast in je sarong en de familie schuift een schone sarong over de vieze heen. Vervolgens kan de vieze sarong worden verwijderd. Het ging hier over een mevr met een zeer pijnlijke hernia en zij kon dus niet meewerken. De verpleegkundigen helpen de mevr of familie niet en doen dan ook echt niks behalve toekijken. De arts wist niet zo goed hoe hij haar moest behandelen en besloot haar recht in bed te leggen. Hij consulteerde mijn medevrijwilliger (medisch student) en mij. De diagnose hernia was dmv röntgenfoto gesteld en meer onderzoek kon er niet gedaan worden. (de familie bewaart overigens zelf de foto, er is geen dossierkast of zo iets).

Aangezien de mevr heel erg pijnlijk was vonden wij dat de pijnbestrijding beter zou kunnen, de mevr gilde het namelijk uit van de pijn. De overige patiënten waren dan ook niet blij met het gekerm.

Ons voorstel was dus om morfine erbij te geven. Dit bleek lastig, omdat hier speciaal toestemming voor gevraagd moest worden (aan wie werd ons niet duidelijk). Wat er ondertussen gebeurde weet ik niet, maar wij kregen de opdracht om de vrouw over te tillen en te transporteren naar de zaal ernaast. Wat er verder is gebeurd zijn we nooit achter gekomen, maar de vrouw werd de volgende dag nog zieker naar het zks in Siem Reab gebracht. Vermoedelijk was er veel meer aan de hand dan alleen een hernia. Door de beperkte diagnostiek worden en volgens mij veel 'verlegenheidsdiagnoses'gesteld. Er vind ook geen terugkoppeling plaats uit het andere zks en dat is erg jammer. Men zou er veel van kunnen leren.

Een ander opmerkelijk verhaal betrof een patiënt met hoofdpijn. Een arts deed een lumbaalpunctie bijeen patiënt met veel hoofdpijn. Dit gebeurde soms 2 a 3 keer per dag afhankelijk van de hoodfpijn. De lumbaal punctie werd netjes steriel uitgevoerd, maar leuk detail is dat het opvangbakje van de liquor bestond uit de bodem van een afgrknipt waterflesje.....weg steriel veld dus.

hier laat ik het even hij. Op een tablet typen valt niet mee....

gr Ingrid