ingrid week1

Ingrid update week 1

 

 

De eerste paar dagen in het Cambodja/Samraonghospital zitten erop. Het is een arm ziekenhuis met veel personeel maar maar met beperkte  diagnostische middelen en beperkte kennis en scholing. De opleidingen tot verpleegkundige en verloskundige duren 2 jaar. De opleiding is gratis en een verlskundige vertelde mij dat ze door haar moeder hier naar toe was gestuurd terwijl ze eigenlijk voor accountant wilde studeren. Dit kost 4 a 500 $ per jaar en dat kan de gemiddelde Cambodjaan niet betalen. De verloskundige verdient 200$ per maand en de arts 300$.

Er zit overigens nog wel een hiërarchisch systeem in de staf en de verpleegkundigen. Dit wordt aangegeven door verschillende kleuren streepjes op het uniformen.  

De dag begint met een overdracht van de nacht naar de dagdienst. De belangrijke artsen zitten aan de tafel en de wat jongere artsen zitten op de tweede rang. De arts die overdracht heeft er dan 24 uur opzitten. Tijdens de overdracht wordt verteld hoeveel patiënten er liggen en waar ze liggen (emergency, verlosafdeling etc) en wat de acute patiënten hebben. Ook andere problemen worden besproken, zoals medicatie die op is. 1 keer per 3 maanden worden er materialen door de regering geleverd. Er hadden deze maand al lang materialen geleverd moeten worden en enkele zaken zijn dan ook op. In de loop van de week zou blijken dat een bepaald soort antibiotica op was en ook de medicatiom om via een  epiduraal te verdoven. Algehele anesthesie zit er hier niet in: het apparaat is kapot. Er is hier dus wel een chirurg, een anesthesist en een van de artsen is operatieassistent. Het ziekenhuis heeft ook een tandarts, maar ik heb nog geen patient gezien.

 

Een opname kost 15 a 20 $ ongeacht de ligduur. Als je naar ander ziekenhuis moet dan kost dit weer extra.De familie moet dan toestemming geven voor de overplaatsing. Iedereen  wordt via de emergency opgenomen en krijgt standaard een infuus.  Op mijn vraag waarom dit was, werd geantwoord dat de patient niet voor niets komt en je toch iets moet doen. Ook lijkt het erop dat iedereen antibiotica krijgt. Ik ben tot nu toe niemand tegengekomen zonder antibiotica en ook wordt er veel dexametason voorgeschreven. Ook lijken er verdacht veel dezelfde diagnoses: appendicites, gastritis en hernia, pneumonie,  maar ook snakebites en veel motorongelukken. De diagnostische middelen en therapieën  zijn dan ook beperkt. En sommige apparatuur is kapot, of niet betrouwbaar.  bijv het laboratorium apparaat waar de glucose en de elektrolyten mee worden bepaald. Dit is toch wel eproblemen.  Er werd namelijk een jong meisje behandeld ivm  hypocalcaemie. Maar of het een adequate diagnose is, is gezien de slecht werkende apparatuur dus maar de vraag

 

 

De verxorging van de patienten gebeurt hier door de familie.  De familie zorgt voor eten en drinken, toiletbezoek, wasbeurt (heb ik overgens nog niet zien gebeuren), waarschuwt de verpleegkundigen wanneer het infuus leeg is en helpt wanneer de patient moet spugen of de sarong verschoont moet worden.

De verpleegkundige loopt 'smorgens visite en noteert de voorgeschreven medicatie op ee lijst. Na de visite zet ze de medicatie uit in zakjes.  Op de medcatiezakjes staan  plaatjes wanneer de medicatie gegeven moet worden (zonsopgang,  middag, zonsondergang,  nacht). Zo is het duidelijk voor de vele analfabeten hier.

De verpleegkundige brengt infuzen in en haalt ze eruit. Natuurlijk geeft ze ook injecties. Voordat de antibiotica gegeven wordt , wordt er 0,1 ml subcutaan gegeven om te kijken of er geen allergisch e reactie ontstaat.  Ze assisteert bij een lumbaalpunctie,  maar verder brengen ze de dag vooral zittend door en spelen veel op de mobieltjes. Ze doen dit ook tijdens de overdracht of tijden deb visite lopen. Zelfs wanneer er een vrouw ligt te bevallen nemen verpleegkundige of arts de telefoon op.

 

Wordt vervolgd. Het schrijvene en uploaden via de tablet gaat zeer gebrekkig.