weeshuis Sri Lanka

Sri Lanka- weeshuis

s Morgens om 6 uur arriveren we vanuit Hanoi in het vrijwilligershuisin Kandy. De laatste 2 1/2 uur zaten we in een busje wat natuurlijk in eerste instantie niet startte en onder toezien van een stuk of 10 chauffeurs op wonderlijke wijze werd gerepareerd. De reis in het busje is te vergelijken met spookrijden. Een tweebaansweg wordt gebruikt als driebaansweg en dat in het donker door de heuvels van Kandy is absoluut geen pretje. Tegenliggers rijden en je schijnen regelmatig frontaal in het gezicht en weten dan nog net op tijd de juiste rijstrook te behalen. Inhalen vlak voor of in een haarspeldbocht is hier ook geen probleem.

Bij aankomst in het vrijwilligershuis is het al licht en kruipen we zacht in ons stapelbed op een 8 p zaal. Bloedheet, smoezelig en zonder gordijnen proberen we te slapen. Dit lukt slechts een uurtje doordat alle vrijwilligers opstaan om te gaan werken. We staan dus ook maar op en horen de introductie aan. Ondertussen bekijken we het vervallen gebouw eens en word ik eigenlijk beetje geirriteerd en ga in gesprek met de coordinator. De overgang van het vrijwilligershuis in Cambodja en hier is wel erg groot. Omdat ik wist dat er een nieuw huis was ( we hadden daar s morgens vrijwilligers afgezet) vroeg ik me af waarom we daar niet zaten, het was allicht schoner en minder krakkemikkig daar

Gelukkig kwam de coördinator zelf met het voorstel om te verkassen. Het nieuwe verblijf was een stuk aangenamer en we konden met zijn 2en op een kamer. Prima opgelost.

S middags kregen we een rondleiding door Kandy. Ons verblijf ligt in Katagustota en ligt half uurtje van Kandy-city met de bus. De bus kost 20 ruppies =12 eurocent.

De bus is een hele belevenis, bomvol en versiert met religieuze afbeeldingen.

In Kandy is er een supermarkt en daar kunnen we een pot Nutella tegen een redelijke prijs kopen (799 ruppies). Het was ook 2 voor de prijs van 1, dus als echte hollanders konden we deze 'bonusaanbieding' toch niet laten gaan..( in Pnom Phen zagen we een pot voor 9 Usd, die hebben we dus maar laten staan).

Hier kochten we ook een simcard, zodat we elkaar beter konden bereiken, gezien de verschillende plekken waar we kwamen te werken was dit wel handig.

De volgende morgen om 7.30 uur eerst met de bus naar Kandy en daar overstappen naar Bopulawaththa. Nu zijn de plaatsnamen al bijna niet uit te spreken , laat staan dat ze in letters op de bus staan. In het overvolle busstation is het dus zoeken naar de bus. Op zich is het reizen met de bus al zo typisch voor Sri Lanka dat ik deze ervaring niet zou willen missen. Er is ook altijd wel iemand die naar je toekomt en vraagt waarmee hij kan helpen. 1 keer was er een oudere man die me hielp en de hele reis over zijn werk op de grote vaart wilde vertellen en hij was natuurlijk in Nederland geweest. Hij stond erop de bus voor me te betalen als dank voor het gesprek en omdat hij in NL ook altijd goed was geholpen. Lief he. Dat vind ik nu ook het leuke aan reizen en deelnemen aan dagelijks leven, de wonderlijke en leuke ontmoetingen die je hebt.

In het weeshuis aangekomen beginnen we met alle 12 kinderen te verschonen. Op mijn groep verblijven de kinderen van 0 tot 1 jaar. Zelf gebruiken de verzorgsters katoenen luiers, maar als we pampers willen gebruiken moeten we die zelf meenemen. Gelukkig heeft 1 van de ander e vrijwilligers dit gedaan, dus kunnen we aan de slag. Ook trekken we schone kleertjes aan. De kleertjes zijn allemaal groezelig en liggen op een hoop in een ladekast. De kinderen ruiken niet echt vers gebaad en op mijn vraag wanneer de kinderen in bad gaan, wordt gezegd dat dit s morgens om 7 uur gebeurt en 2 keer in de week. De hele periode heb ik geen lekker geurend kind geroken, dus ik vraag het me af.

Na het verschonen zitten we op een rieten mat op de grond te spelen. Het speelgoed ziet er ook niet schoon uit en het wordt veel in de monden gestopt.

Zover ik kan observeren wordt er wenig gedaan om de ontwikkeling te stimuleren. Bijvooirbeeld wat ophangen in de bed/box zodat kinderen hier naar kunnen grijpen.

De grove motoriek, zitten, kruipen lijken goed ontwikkeld, maar de motoriek van de handen loopt toch wel achter. Handjes klappen kunnen ze geen van allen. Ook heb ik de indruk dat er weinig tegen de kinderen wordt gepraat. De kinderen maken weinig geluid of verbaal contact.. Ik probeer ze dan ook te stimuleren door geluid met mijn tong te maken , te klakken , etc. 1 meisje pikt dat snel op. Het is mijn oogappeltje, ze is ongeveer 1 jaar en is te klein voor haar leeftijd. Ze is watervlug en heel ondernemend. Ik denk dat ze daarom ook een te laag gewicht heeft.

Ik heb de indtuk dat men hier de ontwikkeling op een meer natuurlijke manier wil katen verlopen. Ik zat namelijk eens te spelen met een kind wat stevig op de grond zat, ik moest het kind neerleggen omdat het kind nog niet kon zitten. Ik snap nog steeds niet waarom, maar heb de aanwijzingen maar opgevolgd.

Zodra het even kan kan/moet je de fles zelf opdrinken, al kan je de fles nog niet zelf vasthouden. Gewoon kind op de rug in bed, kussen er tegenaan en fles in de mond. Alle kinderen tegelijk ( on demand drinken bestaat hier echt niet;) en de voedster/verzorgsters lopen rond om de fles er weer in te stoppen.

De babys krijgen wel op schoot de fles. Er zijn 2 baby's van ongeveer 3 maanden. De baby's zijn te vondeling gelegd, omdat de moeder niet gehuwd is. Ongehuwd moederschap is echt not done in Sri

Lanka. De jongste baby is ter vondeling gelegd door een meisje wat door 5 a 6 mannen verkracht is. Deze baby blijft onder toezicht van de regering staan tot erdoor DNA onderzoek etc bekend is wie de vader is. Soms duurt deze procedure 3 jaar.Zolang het kind onder toezicht staat kan het niet geadopteerd worden.

De voorkeur gaat er naar uit dat de wezen door de eigen bevolking wordt geadopteerd.. De mooiste wezen gaan dus naar locals zo verteld een manager van de raad van toezicht me. De moeders doen officieel afstand van hun kind en kunnen ook geen navraag doen naar hun kind. Een uitzondering in dit weeshuis is een vrouw met een ' mental disaese'. Zij heeft 4 kinderen in dit weeshuis en komt soms op bezoek. De locals die een kind adopteren zijn vaak bang dat de moeder het kind terug vraagt of willen niet weten voor de buitenwereld dat hun kind geadopteerd is. De adoptiemoeder loopt dan maanden met kussen onder haar kleding om na verloop van tijd te doen alsof ze bevallen is.

. De kinderen die ter adoptie aangeboden worden voor buitenlanders hebben vaak een beperking. Vol trots liet de manager mij het boek zien met alle buitenlandse adoptiekinderen. Ik zag dat 80 % door Nederlandrs werd geadopteerd. Het boek was eigenlijk niet ter inzage, maar ze liet het mij zien omdat ik zo geïnteresseerd was en ook nog een nurse, ws wekt dit vertrouwen o.id. Volgens mij komen er niet vaak verpleegkundigen en ik denk ook weinig oudere vrijwilligers. Ook de enige nurse die er rond liep vond het prachtig dat ze in mij een collega had gevonden

De verzorgsters lopen in mooie tradtonele kleding en de nurse in een echt super uniform met kapje. Ze leek zo uit de film weggelopen, zoiets als 'one flew over de cuckoo's nest'

Zij gaf de kinderen medicijnen op een wel zeer effectieve maar kindonvriendelijke manier: hoofd achterover, in de kaken knijpen en in het keelgat gieten. Na wat verstikkende en borrelende geluiden en wat nasnikken was het leed weer geschied.

Het eten geven aan de oudere kinderen verloopt soortgelijk. Met 3 tegelijk in een soort grote bed/box, liggend op de rug en mond open doen. De rijst met groente is soort dikke pap, dus in verslikken kan bijna niet. Er zijn 2 verzorgsters met 2 vorken en 2 lepels, zodra het op is is het op. Diegene die het snelst eet of roept krijgt dus het meest. Natuurlijk wordt er wel op gelet hoor dat iedereen genoeg krijgt. Zodra een kind weer gaat zitten wordt het teruggeduwd. Dit gebeurt niet altijd zachthandig. Daarna nog even liggend de fles drinken.

Na het eten gaan alle kinderen weer een slaapje doen en wachten we buiten tot de volgende ronde.